ببار باران که چشمانم نیز بارانیست
ببار باران که قلبم نیز طوفانیست
بدان تنها امید من تو هستی
بدان تنها شریک من تو هستی
ببار باران که من یاور ندارم
من هم مانند تو باور ندارم
ببار باران که من هم این چنینم
ببار باران که من تنها غریبم
ببار باران که غم تنها شریک است
ببار باران که اشک هم این چنین است
ببار باران که جسم نیمه جانم
کمی آرام گیرد با نوایت
ببار تا قطره هایت آرام دلم باشد
ببار تا صدای تو امید هر شبم باشد

ببار باران کمی آرام...

که پاییز هم صدایم شد
که دلتنگی و تنهایی رفیق باوفایم شد

 زجر

جر

بشنو اکنون که زیرزخم تبر

این درخت جوان

                        چه می­گوید:

هر نهالی که برکنند،

                        به جاش

جنگلی سرکشیده ، می­روید

های جلاد سروهای جوان!

ای رفیق همیشه­ی تیشه!

باش تا برکنیم­ات از ریشه!

در باران

باغچه در باران

ناگهان منظره­ی فال و تماشا شد

یک گل نیلوفر

چتر آبی برداشت

یک شقایق لرزید

یک اقاقی واشد

قطره­های باران

روی برگ و گلبرگ

باغچه

            شهر چراغانی گل­ها شد

تکه­ای بودم از تاریکی

با چراغ خاموش

به خیابان رفتم

کاغذین پیرهنی پوشیدم

زیر باران رفتم

تکیه دادم به هوا

تا نیفتم به زمین

شهر را باران شست

باران

چترها را باید بست 

                                   زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

                                با همه مردم شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

                                        عشق را زیر باران باید جست

زیر باران باید چیز نوشت

                                 حرف زد 

                                           نیلوفر کاشت

زندگی تر شدن پی در پی

                 زندگی ابتنی کردن در حوضچه اکنون است.

                                                   ((  سهراب سپهری  ))

وقتی نگاهم می کرد تمام وجودم می لرزید تنها کسی بود که مرااینگونه عاشق کرد.دلم می خواست بدونه که چقدر دوستش دارم اما او همیشه بامن سرد و رسمی بود.به خاطرش به علاقه خیلی ها پشت کردم اما بازهم........

یک روز به هم برخورد کردیم ازم دعوت کرد احساس خوبی داشتم.اون روز خیلی حرف زدیم اما اینبار هم سرد و رسمی........سالها گذشت درسمان هم تمام شد اخرین باری بود که می دیدمش یعنی میدانستم که این اخرین بار است .اخرین حرف ما فقط یه نگاه بود ......و دراخر گفت خدانگهدار......من رفتم و او رفت من با اندیشه او و او با اندیشه فرداها...

زمانی گذشت با خبر شدم که ازدواج کرده .میگفتند او دیگر شاد نیست.نمیدانستم چرا من به تنهایی خود فکر میکردم...

سالها گذشت او را دیدم این بار جسم بی روجش را در مراسم خاک سپاریش سردی جسمش مرا یاد سخنانش میانداخت حرفهایی سرد و بی روح....دیگر نخندیدم از او هیچی به یادگار نداشتم جز یک نگاه...

دفتر خاطراتش بدستم رسید با اندوهی فراوان آن را ورق زدم .اخرین نوشته اش مربوط به اخرین دیدارمان بود خواندم نوشته را :

امروز برای اخرین بار دیدمش چقدر زیبا شده بود هم زیبا بود هم مهربان وقتی نگاهم میکرد دلم میلرزید برق نگاهش نگذاشت بگویم که چقدر دوستش دارم ...

من دیگر به تنهایی خود فکر نمی کنم به غروری که فاصله را رقم زد می اندیشم

نتیجه اخلاقی: هیچی نمیتونم بکم جز غرور بیجا......

عشق نمي پرسه تو کي هستي؟ عشق فقط ميگه: تو ماله مني . عشق نمي پرسه اهل کجايي؟

 فقط ميگه: توي قلب من زندگي مي کني .عشق نمي پرسه چه کار مي کني؟

 فقط ميگه: باعث مي شي قلب من به ضربان بيفته . عشق نمي پرسه چرا دور هستي؟

 فقط ميگه: هميشه با مني . عشق نمي پرسه دوستم داري؟ فقط ميگه: دوستت دارم